Zogende Zusters | Het verhaal van Yasmina

Credits foto: Daria Rudyk van Unsplash.

Enkele maanden geleden begon Yasmina als nieuw lid in het team van IBO Halimah. Ze is het enige teamlid uit België en stelt zichzelf nog graag even voor en deelt haar borstvoedingsavontuur met jullie.

Salaam aleikum lieve zusters. Ik ben Yasmina, 30 jaar en kom uit België. Ik ben ook trotse mama van kleine kapoen N. die intussen bijna 2 jaar is alhamdulillah. Ik werk fulltime als bediende en in mijn vrije tijd ren ik achter mijn zoontje aan. En nu ben ik heel vereerd dat ik onderdeel ben van Team IBO Halimah!

Mijn gevoelens vooraf

Voor ik zwanger werd, wist ik helemaal niets over borstvoeding. De meeste vrouwen in mijn omgeving begonnen wel met borstvoeding maar stopten er na enkele maanden tot een jaar mee. Ik wist zelfs niet dat het islamitisch geboorterecht 2 jaar is. Tijdens mijn zwangerschap maakte ik me enorm veel zorgen over de geboorte van onze baby. Terwijl andere mama’s voornamelijk gingen winkelen en spullen kochten voor de baby, vroeg ik me meer af hoe ik ooit voor dat kleine wezentje zou kunnen zorgen. Ik voelde een verpletterende verantwoordelijkheid op mijn schouders en had altijd maar één vraag: zal ik wel een goede mama zijn? Die vraag blijft me tot op vandaag achtervolgen, want vaak heb ik het gevoel dat ik ook maar wat doe.

Ik voelde een verpletterende verantwoordelijkheid op mijn schouders en had altijd maar één vraag: zal ik wel een goede mama zijn?

Ik had een lieve gynaecoloog en zocht een vroedvrouw die ook na de bevalling bij me zou langskomen om te helpen met de baby en de borstvoeding. Bij haar kon ik een zwangerschaps- en borstvoedingscursus volgen. Daar leerde ik al veel bij, terwijl ik online nog meer informatie zocht. De bevalling zelf leek me vreselijk pijnlijk (ik ben echt een watje), maar toch maakte ik me vooral zorgen over de borstvoeding. Ik wilde absoluut geen kunstvoeding geven, ook al was dat vrij normaal in mijn omgeving.

Ik wilde absoluut geen kunstvoeding geven, ook al was dat vrij normaal in mijn omgeving.

Zware start

Door mijn zwangerschapsdiabetes moest ik ingeleid worden op 40 weken. Toen had ik wel al vier centimeter ontsluiting, dus ze hebben enkel mijn water gebroken, daarna kwamen de weeën zéér snel. De bevalling was erg zwaar. Na enkele uren bleek mijn zoontje een sterrenkijker te zijn. Ik moest allerlei bewegingen doen om hem te doen draaien, maar ik kon niet meer verder door de pijn en vroeg om een epidurale. Na nog eens enkele uren was ik gekalmeerd en de baby blijkbaar ook, want hij was uit zichzelf weer gedraaid. Bij het persen bleek hij echter in nood te zitten en daalde zijn hartslag. De navelstreng was bij het keren rond zijn nekje gedraaid, waardoor ik geknipt moest worden. Gelukkig kwam er even later een wondermooie baby ter wereld alhamdulillah. Ik mocht hem zelf eruit halen maar ik was helemaal in shock en was zelfs bang om hem te laten vallen, haha. De vroedvrouw legde hem op mij en kort daarna hapte hij voor het eerst aan. Wat een bijzonder mooi moment. Ik kan het onmogelijk beschrijven, maar het was prachtig. Alle borstvoedingsmomentjes met hem trouwens.

De vroedvrouw legde hem op mij en kort daarna hapte hij voor het eerst aan. Wat een bijzonder mooi moment. Ik kan het onmogelijk beschrijven, maar het was prachtig.

De eerste week was zoals bij alle mama’s erg zwaar. Ik mocht de hele avond en nacht niet uit bed komen en had enorm veel pijn. Ik was namelijk niet alleen geknipt, maar ook inwendig diep gescheurd. Mijn man kon gelukkig blijven overnachten waardoor hij telkens de baby bij me legde. Maar ook N. was erg moe van de zware bevalling en viel snel in slaap. Zijn voetjes kietelen, hem helemaal uitkleden, zijn keel masseren, alles deed ik om hem wakker te houden en hem voldoende te laten drinken. Toch viel hij net te veel af, waardoor ik manueel moest kolven en bijvoeden met een lepeltje. Ik geraakte die eerste dagen met veel moeite aan 8 voedingen, en vaak maar 1 borst per keer. Te weinig dus voor een newborn. Na enkele dagen merkten de vroedvrouwen een probleem bij hem, waardoor hij heel plots opgenomen moest worden op de afdeling neonatologie. Daar zat ik dan, op de materniteit vol baby’s maar zonder mijn eigen baby. Je kan je niet voorstellen hoe diep bedroefd en bezorgd ik was en ik kreeg alleen maar meer respect voor mama’s die te vroeg zijn bevallen en hun baby voor een lange tijd moeten missen..

In het ziekenhuis

Ik kreeg een elektrische kolf omdat m’n zoontje niet meer aan de borst mocht. Maar bij het kolven kwam er erg weinig melk uit en op de neonatologie zijn ze helemaal niet borstvoedingsminded. Daar werken ze met een strak schema met vaak kunstvoeding, en al snel werd het grote K-woord ook uitgeroepen. Ik werd verplicht te kolven op hun afdeling en als ik niet genoeg had, zouden ze kunstvoeding geven. Toen ik in tranen zei dat ik dat niet wilde, kreeg ik bijna het verwijt dat ik een slechte moeder was. “Je kan je kind toch niet met honger laten zitten.” De volgende dag mocht ik gelukkig wel weer live voeden. Ik ging elke twee uur langs maar zoals het gaat bij baby’s, huilde hij soms al eerder en belden ze me op. Lopen en zitten deden nog altijd enorm veel pijn, maar ik haastte me zo snel als ik kon naar hem toe.

Ik werd verplicht te kolven op hun afdeling en als ik niet genoeg had, zouden ze kunstvoeding geven. Toen ik in tranen zei dat ik dat niet wilde, kreeg ik bijna het verwijt dat ik een slechte moeder was.

Toen ik daar aankwam hoorde ik hem hartverscheurend huilen, zonder iemand die zich over hem ontfermde. Een huilende baby aan de borst krijgen, is bijna onmogelijk. Dat begreep ik meteen toen hij maar bleef huilen en niet wilde aanhappen. Ook dan “was er een probleem met de borstvoeding”. Terwijl het duidelijk hun schuld was. De nachtverpleegster was gelukkig een schat van een vrouw die N. wél troostte tot ik kwam waardoor de voedingen goed verliepen. En ook op de materniteit kreeg ik veel steun. De eerste medische onderzoeken brachten alhamdulilah goed nieuws, en na enkele dagen mocht N. terug bij mij op de kamer. We moesten nog steeds enkele dagen langer blijven voor andere scans en echo’s, maar ik was zo blij dat ik hem weer bij mij had en zelf kon voeden wanneer ik wilde.

Terug thuis: aan de slag

Eenmaal thuis merkte ik dat m’n zoontje nog steeds moe werd van het drinken. Alleen ’s nachts kwam hij netjes om de twee uur. Daarom bleef ik overdag op mijn vraag voeden, en dat deed ik eigenlijk tot m’n zoontje 1,5 jaar was, ook omdat hij een stille hongeraar bleek, die weinig hongersignalen gaf. De angst voor productieverlies was te groot en omdat hij ook maar 1 borst dronk, was het nodig om genoeg voedingen te hebben. Ik liet hem vaak even dutten bij mij zodat hij snel aan de borst kon. Zo kwam ik op goede dagen zelfs aan 15 voedingen.

Ik liet hem vaak even dutten bij mij zodat hij snel aan de borst kon.

Toen m’n zoontje ongeveer zes maanden was, moest ik helaas weer aan het werk. De eerste maanden kolfde ik drie keer per dag, later bouwde ik af naar twee keer. Mijn zoontje was echter van in het begin een moeilijke flesdrinker. Hij kon het wel, maar weigerde vaak gewoon. We zijn dan overgeschakeld op een bekertje en later een rietjesbeker. Wanneer ik er niet was, kreeg hij ook vaak melk bij zijn groentjes of met havermout. Allerlei trucjes dus om hem toch gekolfde melk te laten drinken!

Situatie nu

Tot zeker 8 maanden bleef ik gemiddeld 8-12 voedingen hebben en ook daarna was het minimum 6 voedingen. Mijn zoontje is nu 23 maanden en drinkt nog regelmatig, ook ’s nachts. Dat is erg zwaar, zeker omdat ik gemiddeld maar vier of vijf uur slaap, maar alhamdulillah ik heb het nooit als te veel beschouwd. Allah swt geeft niemand wat ze niet aankan.

Borstvoeding is voor mij het mooiste wat er is. Nog altijd kan ik hem makkelijk troosten wanneer hij pijn heeft of verdrietig is. De borst is het wondermiddel voor alles, subhan’Allah. Ik hoop insha’Allah de twee jaar te bereiken en wens hetzelfde voor alle lieve mama’s die alleen maar het beste willen voor hun kindje.

Veel liefs,

Yasmina

There are no comments

Join the conversation

  
Please enter an e-mail address