“Zuster Emine was vastbesloten borstvoeding te geven. In het buitenland, zonder adequate steun en hulpverlening. Ons nieuwste teamlid is dankzij haar opgedane kennis een gewaardeerde aanvulling. Hoe haar borstvoedingsavontuur is begonnen lees je hier.”
Eerst even voorstellen. Ik ben dus Emine. Sinds 6 jaar woon ik in Turkije. Ik ben nu 8 jaar gehuwd met mijn Turkse echtgenoot en na 7 jaar proberen kreeg ik vorig jaar eindelijk een dochtertje alhamdulillah. Het is een lange weg geweest. Ik heb PCOS en kreeg bovendien ook vele miskramen. Eindelijk was het dan zover. Ik had voor de geboorte al besloten dat ik borstvoeding wilde geven.
Borstvoeding in Turkije
Borstvoeding geven is niet altijd makkelijk. Zeker als je in een ander land woont met een andere cultuur waar men weinig info geeft over borstvoeding geven in de praktijk. Lactatiekundigen zijn al helemaal schaars.
Het duurde even voordat mijn melk op gang kwam en mijn dochter zag al snel eruit als een mandarijntje. Mijn man en schoonmoeder verweten mij dat ik onvoldoende melk aanmaakte en wilden dat ik de borstvoeding stopte. Het ziekenhuis wilde haar onder de lamp leggen omdat ze wat geel oogde ondanks dat de bloedwaarden nog niet zo slecht waren. Ik was op de hoogte van welke waarden men in Belgie hanteert omdat ik een Belgische vroedvrouw en lactatiekundige contacteerde.
Verkeerde adviezen
Uiteindelijk werd ik naar huis gestuurd met het advies elke 3 uur aan te leggen en borstvoedingsthee te drinken en in een donkere kamer blijven. Ik heb wederom zelf dingen opgezocht, nagevraagd en ben overgegaan op elk uur aanleggen, veel dadels eten, water en borstvoedingsthee drinken en gordijnen lekker open.
Dochterlief kwam daarna lekker aan en de gele kleur trok heel langzaam weg. Naar het ziekenhuis zijn we niet meer terug gegaan. Mij was het al snel duidelijk dat, zoals zo vaak het geval is bij privé ziekenhuizen hier in Turkije, men uit was op geld. Later bleek dat in dit ziekenhuis 80% van de kinderen onder de lamp moeten en zowat alle moeders stoppen met borstvoeding omdat het niet lukt. Gelukkig was dat bij mij niet het geval door de hulp die ik uit Belgie kreeg. Mijn dochter is een snelle drinker met een goeie aanhap en ik had gelukkig geen last van pijn bij het voeden.
Later bleek dat zowat alle moeders stoppen met borstvoeding omdat het lukt. Gelukkig kreeg ik de juiste hulp!
Werken en kolven
Na 6 maanden moest ik weer aan het werk. Dit was een uitdaging want de eerste dagen weigerde ze de fles. Uiteindelijk gaf ze het verzet op en dronk ze mijn gekolfde moedermelk. Ook op het werk kolven was niet makkelijk. Men wou in eerste instantie geen lokaal beschikbaar maken en de koelkast gebruiken vonden mijn collega’s ook een probleem.
In Turkije heb je geen vastgesteld kolfrecht. Wel is er een recht op vroeger stoppen of later beginnen met werken. Ik heb gevochten om een kamer te krijgen en heb het gebruik van de koelkast opgeëist. Tot 16 maanden heb ik gekolft. Momenteel drinkt mijn dochter nog enkel ’s nachts. Verder krijgt ze groeimelk en natuurlijk vaste voeding.
Zwanger!
Ik blijk nu ook onverwacht 5 maanden zwanger van een nieuw wondertje. Zolang er melk is mag mijn dochtertje natuurlijk verder drinken. Ik merk wel dat het langzaam aan minder wordt, maar ik hoop dat ik na de geboorte een tijdje kan tandem voeden. Ik heb nu meer kennis over borstvoeding en zal hopelijk steviger in mijn schoenen staan bij nieuwe confrontaties met schoonfamilie en medische zorgverleners.
There is one comment