Zaterdag 10 november 2018. Na een kleine tien uur weeën en drie keer persen houd ik mijn zoon in mijn handen en druk ik hem tegen mijn borst. Ibrahim, mijn kleine Ibrahim… Daar ben je dan. Met enige hulp van pappa en de verloskundige verplaatsen we ons van de baarkruk naar het bed. En nu? Ik twijfel of ik je al aan mag leggen. Mijn instinct zegt van wel en de verloskundige knikt me bemoedigend toe. Ga je gang meid. Nou, daar gaan we dan. Ik vond het spannend. Zou het wel werken? Zou je echt melk uit mijn borsten krijgen? Je hapte goed aan en na een poosje hoorden we je slikken. Er kwam echt melk! En dat is hoe het allemaal begon.
Met een borstontsteking in mijn kraambed
De kraamweek was pittig. Ibrahim bracht de machine lekker op gang door zich ’s nachts elk uur te melden en na een dag of vier had ik zo veel stuwing dat hij het lastig vond het weg te drinken, maar hij deed heel dapper z’n best. Hij kwam ontzettend goed aan dus dat ging lekker. Ik had het er zelf ook zwaar mee want mijn borsten voelden als warme beurse meloenen. Wie verzint dit dacht ik nog. Maar Ibrahim deed het er zo goed op en dat sterkte me. Naast de stuwing was er het aanhappen, dat vond ik maar een gevoelig iets. Elke keer als Ibrahim kwam drinken kromde ik mijn tenen en zei met mijn tanden op elkaar geklemd “Bismillah!” in mijn gedachten. De pijn zakte altijd wel snel weer weg en verder bleven kloofjes en andere nare dingen mij bespaard. De kraamhulp zorgde goed voor ons en leerde mij alle kneepjes van het voeden. Altijd op verzoek, in diverse posities, het ging als een trein. Niemand had dan ook verwacht dat ik op dag vijf met een borstontsteking in mijn kraambed zou liggen. Pappa was voor het eerst gaan werken, de kraamhulp vond het goed als ik ’s middags even naar buiten zou om een kaartje op de post te doen. Wel met vier lagen kleding aan want “we willen geen borstontsteking”. En toch is dat wat er volgde. Ik voelde me niet zo lekker. Warm, vermoeid. Ik ging op bed liggen met mijn kleintje en ik voelde alle energie uit me wegstromen. Ik had het opeens weer koud en lag te rillen in mijn bed. Alles deed pijn en ik voelde me echt vreselijk. Nu had ik ook een fluxus gehad na de bevalling dus ik dacht dat ik gewoon even een terugval had. Maar, even temperaturen kan misschien geen kwaad… 40,6 graden. De verloskundige kwam direct en inderdaad, een beginnende borstontsteking. Waarschijnlijk waren we er op tijd bij maar mijn borsten moesten leeg. En wat een melk was er zeg. We begonnen met borstcompressie in warm water en het teiltje waar ik met mijn borsten in hing kleurde al snel romig wit van alle melk die er uit liep. Daarna nog kolven met een professionele kolf die werd gebracht en uit eindelijk, aan het einde van de avond waren mijn borsten eindelijk leeg en zacht en begon de koorts te zakken. Het liefst zeg ik nu, en vanaf toen ging alles voorspoedig maar helaas. Ik bleek namelijk een moeder met hyperlactatie te zijn.
Drie donkere maanden
Weken lang was ik met weinig anders bezig dan voeden en verdriet wegnemen. Doordat ik zo veel melk produceerde had mijn baby ontzettend veel kramp. Wanneer ik hem voedde klonk het alsof ik een tuinslang in z’n kleine mondje had gestopt en de kraan veel te hard had aangezet. Mijn TSR (toeschietreflex) kwam altijd snel en hard, en spoot er met vele stralen uit. Ibrahim zijn luiers waren vaak groenig van kleur of met heel veel pitjes er in en ik wist al snel, hier klopt iets niet. Noem het moederinstinct. Ik had al ontdekt dat er een lactatiekundig inloopspreekuur was bij ons in het geboortecentrum en daar zat ik dan ook al na drie weken. Ik had een topper van een lactatiekundige te pakken die me serieus nam en mij er doorheen geholpen heeft. We hebben echt van alles geprobeerd om de balans er zo snel mogelijk in te krijgen en ik kon altijd bellen of een appje sturen. Een hele geruststelling in deze pittige periode. Ik begon met blokvoeden en om mijn borsten een soort van reset te geven kolfde ik ze ook éénmaal per dag leeg. Ik kolfde dan genoeg melk om gemakkelijk twee kindjes mee te voeden. Way too much voor een pasgeboren baby natuurlijk maar mijn dames gaven zich niet zo snel gewonnen dus mijn vriezer vulde zich meer en meer zakjes melk. Het enorme krijsen van de buikpijn bleef bij Ibrahim een dagelijks probleem en ik dacht vaak, als ik ook maar even mijn emoties weer liet gaan en mee huilde “waar ben ik nou aan begonnen?” Toch bleef dat vuurtje om te willen voeden en Ibrahim zijn Islamitische recht te geven in mij branden en zette ik dapper door. Ibrahim buidelde de hele dag bij mij in een draagdoek want dat was de enige manier om hem rustig te krijgen en de zo verstreek langzaam de tijd. Uit eindelijk was vooral groter groeien en meer melk kunnen drinken de oplossing van het probleem.
Hoe ik er op terug kijk
Ik had absoluut niet verwacht dat zo’n eerste periode zo pittig zou zijn. Tuurlijk, ik wist dat het niet allemaal soepeltjes zou kunnen gaan. Ik had gelezen over regeldagen en clusteren maar dat deed mijn baby nooit, want er moest niks opgeschroeft worden. Eerder naar beneden gebracht. Mijn baby sliep nooit lekker voldaan na een voeding, maar begon na elke voeding ontroostbaar te huilen en te krijsen van de pijn in z’n buik. Mijn baby tutte ook nooit lekker aan de borst, hij wist vaak juist niet hoe snel hij die borst moest lozen want er kwam altijd melk. Mijn baby clusterde niet rustig een hele avond terwijl ik een filmpje keek. Nee, wij -mijn man en ik- stonden elke avond om en om een baby te wiegen en te troosten in de hoop dat hij tegen een uur of 12 toch in slaap zou vallen. Doodvermoeiend en helemaal niet zoals ik het in mijn hoofd had bedacht. Achteraf gezien had ik het ook niet zo makkelijk met dit alles. Ik had niet verwacht dat borstvoeding geven zo zwaar zou kunnen zijn. En dat terwijl sommige moeders nu misschien denken maar je had tenminste veel melk. Je had in ieder geval geen kloven, of pijn bij het voeden. En zo zie je maar dat iedere moeder haar borstvoedingsavontuur op een andere manier beleeft subhan’Allah. Ondanks deze donkere start heb ik de borstvoeding doorgezet en ondertussen is mijn kleine baby helemaal niet zo klein meer, en bijna baby af. Over twee weken heb ik de helft van zijn Islamitische geboorterecht vervuld en daar ben ik trots op. Ik ben benieuwd wat de tweede helft ons nog gaat brengen.
In mijn volgende blogpost zal ik mij uitgebreid voorstellen, maar ik hoop dat jullie vast genoten hebben van dit eerste kijkje in het mijn leven als borstvoedende mama.
There are no comments