“Borstvoeding is natuurlijk, toch? Iets dat je lichaam standaard kan, iets dat vanzelf gaat. Of niet? Spijtig genoeg is het niet altijd even gemakkelijk om borstvoeding te geven.” Vandaag in Zogende Zusters het verhaal van onze Belgische zuster Hanne: Oum Azzedine wa Loqmane, ofwel moeder van Azzedine en Loqmane, 2 prachtige jongetjes. “Er zijn veel valkuilen, problemen en aandoeningen die van wat een prachtige periode zou moeten zijn, een hel kunnen maken. Er zijn té veel verhalen van mislukte borstvoedingsperiodes en slechte begeleiding. Mijn verhaal is daar één van.” Hanne hoopt dat de zusters die zich in haar verhaal herkennen, weten dat ze niet alleen zijn.
Er zijn té veel verhalen van mislukte borstvoedingsperiodes en slechte begeleiding. Mijn verhaal is daar één van.
De eerste keer
Vlak na de bevalling was ik in een roes. Ik herinner me niet meer dat ik Azzedine aanlegde. Ik herinner me dus ook niet meer of het pijn deed of niet, maar ik denk van niet. Het was pas de dag(en) nadien dat het begon. Een snijdende, scherpe, brandende pijn elke keer vanaf hij aanhapte tot hij losliet. En elke keer opnieuw. Minstens 8 keer per dag, minstens een halfuur aan een stuk door. Ik zag er tegenop. Elke keer als hij huilde kwam de angst. Paniek bijna. Dat ik weer die pijn zou moeten voelen. Er waren dagen dat ik hem niet kon aanleggen. Ik durfde niet want ik wist wat er zou komen, wat ik zou voelen. Er waren dagen (de meeste dagen) dat ik een vroedvrouw moest roepen om hem aan te leggen. Er waren dagen dat zelfs dat niet ging en dat er manueel gekolfd moest worden.
Er waren dagen dat ik hem niet kon aanleggen. Ik durfde niet want ik wist wat er zou komen, wat ik zou voelen.
Er waren dagen – veel dagen – dat ik krijste, weende, smeekte om de pijn weg te nemen. Tevergeefs. En elke keer kwamen ze met een nieuw hulpmiddel, ik denk dat ik ze allemaal de revue heb zien passeren. Ze zeiden dat het maar 10 dagen zou duren. Nog even volhouden dus. Aftellen. 8, 7, 6,…Ik heb zelfs (mede daarom) 1 dag langer in het ziekenhuis mogen blijven. Hadden ze me vroeger naar huis gestuurd, had ik mijn eigen kind niet kunnen voeden. Omdat ik bang was en pijn had. Maar 10 dagen werden er 11 en 11 dagen werden er 15. En de pijn bleef. En werd erger. Ik krijste,ik vloekte, ik weende, ik rilde van angst, ik bad, smeekte om de pijn weg te nemen. Alles deed ik, maar het bleef. En op een dag deed het plots geen pijn meer. En werd het fijn. En ik was zo opgelucht dat ik zelfs durfde uitkijken naar de voedingen. En dat deed ik.
Maar het bleef niet duren. Want de dag nadien was de pijn er weer. Alsof hij er nog eens goed wou inwrijven hoe aanwezig hij wel was. En aanwezig was hij. Elke keer opnieuw. Minstens 8 keer per dag.
Einde van de borstvoeding
Ik heb het 4 weken voltijds volgehouden en dan nog eens 2 weken deeltijds. Tot op een dag de laatste lactatiekundige kwam en ze me de raad gaf te stoppen met kolven en weer voltijds bv te geven. Dat heb ik gedaan. Ergste.nacht.van.mijn.leven. Azzedine weigerde. Hij weigerde mijn borst. Hij WEIGERDE! En ik lag in bed, met een krijsend kind, mee te krijsen, als gefaalde moeder. Je kunt je niet voorstellen hoe zwaar het fysiek en emotioneel is om te weten dat jouw eigen kind je eigen eten weigert en jij hem dus geen eten kunt geven!
Hij weigerde mijn borst. Hij WEIGERDE! En ik lag in bed, met een krijsend kind mee te krijsen, als gefaalde moeder.
Ik ben gestopt. Van de ene dag op de andere. Dat was de zwaarste beslissing die ik tot nu toe heb moeten nemen. De enige beslissing waar ik tot op de dag van vandaag spijt van heb, maar waar geen andere oplossing voor was op dat moment, in mijn ogen. Zelfs nu heb ik een brok in mijn keel als ik eraan terug denk. En nu weet ik dat er wel een oorzaak geweest zal zijn, maar dat niemand die gevonden heeft. Waarom? Dat weet ik niet.
Opnieuw zwanger, opnieuw borstvoeding
Ik werd na bijna 2 jaar weer zwanger. Het gemis van de borstvoeding maakte plaats voor angst. Want wat als het deze keer weer niet lukt? Als ik wéér die pijn moet ervaren. Wéér die emotionele rollercoaster en het dilemma te moeten kiezen tussen mijn eigen draagkracht en de gezondheid van mijn kind. Ik bereidde me nog beter
voor dan de eerste keer. Alle lectuur heb ik gelezen, alle hulpmiddelen heb ik me aangeschaft. Het moest en zou lukken! Na de bevalling voelde ik de angst al opborrelen.
Wat als het deze keer weer niet lukt? Als ik wéér die pijn moet ervaren. Wéér die emotionele rollercoaster en het dilemma te moeten kiezen tussen mijn eigen draagkracht en de gezondheid van mijn kind.
Ik had me zo goed voorbereid op de eerste voeding. Ik zou Loqmane op mijn buik leggen, in de biological nurturing positie, hem zelf laten zoeken naar de tepel en hem de dus de volledige regie geven over zijn voeding. Maar op het moment zelf was ik zo in paniek dat ik hem zo snel mogelijk aan de borst wilde. Vanaf dat hij begon te zoeken en te kreunen, wou ik hem helpen. En dat deed ik. En ook nu deed de eerste keer geen pijn. Maar nadien wel. Opnieuw. De eerste nacht was zoeken en viel heel erg mee, maar de tweede nacht… De tweede nacht was een hel! Het begon opnieuw. Weer dezelfde pijn, weer dezelfde emoties, weer hetzelfde gevoel. Niet opnieuw, alsjeblieft, niet opnieuw! Dit. Hou. Ik. Niet. Vol!
Het begon opnieuw. Weer dezelfde pijn, weer dezelfde emoties, weer hetzelfde gevoel. Niet opnieuw, alsjeblieft, niet opnieuw! Dit. Hou. Ik. Niet. Vol!
Gelukkig heb ik deze keer een goede lactatiekundige kunnen inschakelen en zij was mijn reddende engel. Samen met haar ben ik op zoek gegaan naar de beste houding, de correcte aanhap en de beste manier om het vol te houden. En nu? Het heeft me bloed, zweet, tranen en heel veel liefde gekost om toch te blijven doorzetten. Het duurde 10 dagen voor de tenenkrommende pijn voorbij was en ik beetje bij beetje leerde genieten van die momentjes met ons 2. Voed ik nu altijd pijnloos? Nee. Ik heb nog steeds kloven die niet willen genezen, zelfs niet met de beste zalf. Maar het gaat. Ik kan en durf genieten. Er zijn steeds vaker momenten dat ik helemaal geen pijn heb en die momenten koester ik. Nooit gedacht dat ik hier zou staan. Dankzij goede begeleiding ga ik nog steeds door! 3 maanden exclusief borstvoeding, nog steeds live and with love! Ik hoop de twee jaar te halen, dat is mijn ultieme droom. En met de hulp en wil van Allah zal me dat lukken in shaa’ Allah!
Er zijn steeds vaker momenten dat ik helemaal geen pijn heb en die momenten koester ik. Nooit gedacht dat ik hier zou staan. Dankzij goede begeleiding ga ik nog steeds door! 3 maanden exclusief borstvoeding, nog steeds live and with love!
There are 3 comments