Real life borstvoedingsverhalen van zuster Hanne, mama van Azzedine (bijna 4 jaar) en Loqmane (16 maanden). Terug van weggeweest! In haar borstvoedingsdagboek geeft Hanne je een kijkje in haar borstvoedingservaringen. Deze week: Terugblik op de kleine operatie die Loqmane onderging vanwege zijn te korte tong – en lipriem.
En daar stond ik dan, in een operatieschort met een hoedje zodat ik de operatiekamer niet zou vuil maken met losse haren. Ik keek Loqmane aan, ook hij in een operatieschort, zich totaal onbewust van wat er zou gebeuren. Na wat een eeuwigheid wachten leek, mochten we naar binnen. Mijn hart kon elk moment uit mijn borstkas kloppen. De bijna futuristische toestellen, de harde tafel, het gebiep dat in mijn oren galmde, zelfs de geur gaven me een vreemd gevoel, een eng gevoel, een herkenbaar gevoel. Ik legde Loqmane op de harde tafel en hield hem goed vast toen de anesthesist een maskertje op zijn gezicht plaatste. Zijn gehuil ging door merg en been, niet omdat ik hem nooit heb horen huilen (wat denk je zelf?), maar omdat ik wist dat ik hem moest achterlaten, alleen moest laten. Krak, mijn mamahart.
Ze kwamen me halen, ik hoorde Loqmane al van ver krijsen. Ik liep naar hem toe en legde hem aan. Het lukte, ik voelde geen pijn. Tranen van opluchting rolden over mijn wangen.
Met tranen in mijn ogen liet ik hem achter in de kundige handen van de chirurg. Een routineoperatie, het zou een kwartiertje duren. Het langste kwartier van mijn leven. Ik had expliciet gevraagd geen suikerwater te geven achteraf, ik zou hem meteen aanleggen. Ik kreeg wat tegenstand, maar ze accepteerden het.
Ze kwamen me halen, ik hoorde Loqmane al van ver krijsen. Ik liep naar hem toe en legde hem aan. Het lukte, ik voelde geen pijn. Tranen van opluchting rolden over mijn wangen. Een verpleegster vroeg me of alles oké was. Ik knikte. Ik keek naar buiten terwijl Loqmane rustig verder dronk, alsof er nooit iets gebeurd was, alsof hij nooit heeft moeten ondergaan wat hij ondergaan heeft. Alsof hij nooit weg was geweest van mij. Hij dronk bij mij en voor die periode waren we één. Eén ziel, één mens, één geheel.
Ik leefde kort in evenwicht, maar spijtig genoeg mocht het niet blijven duren. Loqmane is ondertussen 16 maanden, ten tijde van de operatie was hij 14 maanden. 14 maanden was hij het gewend te drinken met een korte tong- en lipriem, dat krijg je niet zomaar afgeleerd. Pas op, het gaat beter, maar de hoop dat het ooit helemaal beter zal zijn, is er niet meer.
We zitten nu bijna aan 18 maanden. We blijven volhouden, voor zover we allebei kunnen en willen.
There are no comments