Nieuw bij Halimah, real life borstvoedingsverhalen van zuster Hanne. Hoe is het om een baby van een paar maanden aan de borst te hebben? In haar blogs geeft Hanne je een blik in haar borstvoedingservaringen. Deze week: Levende boksbal!
Wriemel Wriemel
Een jonge baby aan de borst – na de eerste moeilijke weken althans – is eenvoudig. Hij hapt aan, drinkt en laat los. Geen gedoe, gewoon lekker drinken en klaar. Hoe ouder ze worden, hoe meer ‘kuren’ ze krijgen. Dat belooft wat!
Spruw
De eerste keer dat Loqmane onrustig werd aan de borst, was toen we spruw hadden. Ik denk dat hij toen 2 maanden oud was. Hij bewoog zijn hoofdje van links naar rechts, liet los, hapte weer aan, klakte met zijn tong en zo de hele voeding door. Heel vervelend, maar gelukkig niets wat een crème niet kon oplossen. De rust keerde weer. Oef.
Levende boksbal
Maar hoe ouder hij werd, hoe wilder hij dronk. Zijn handen vlogen alle kanten op. Nog steeds. Soms kan ik ze niet ontwijken en word ik gepromoveerd tot levende boksbal. Bedankt! Maar we blijven positief: mijn incasseringsvermogen verbetert er wel zienderogen door.
Boksen is niet het enige probleem, krabben is nog zoiets. Echt, hoe klein ze zijn, zoveel pijn doen die pietepeuterige nageltjes als ze zich in mijn gezicht zetten. En met een beetje pech knijpt hij na de voeding eens goed in mijn tepelhof.
Ik heb een cursus EHBO nodig: eerste hulp bij onrustige handjes!
Via een vriendin kwam ik op – ogenschijnlijk – dé oplossing terecht: een borstvoedingsketting. Vol enthousiasme kocht ik er één. In het begin leek het te helpen, maar dat duurde niet lang. In plaats van door te drinken en te prutsen aan de ketting, bleef hij rond zich heen slaan en als de ketting in het pad van zijn handje terecht kwam, liet hij los om die eens lekker te bekijken. Euh… dat was volgens mij niet de afspraak. Maar hoe vaak ik het ook probeerde uit te leggen, hij leek het niet echt te begrijpen. (Wat verwachtte ik ook?)
Maar goed, als hij de tepel loslaat voor hij gaat rondkijken, dan is dat al een overwinning. Vaker gebeurt het dat hij de tepel niet loslaat en hem meeneemt op de momenten dat hij rondkijkt. En met een kleuter in huis is alles interessant.
Niet het moment!
Of nog erger. Echt ik heb een geweldige man en mijn oudste zoon is ook een schat, maar op sommige momenten kan ik hen achter het behang plakken!
Je herkent het scenario misschien wel: baby is moe, baby wilt slapen, dus je geeft de borst. Hij is nét in slaap gevallen, komt meneer Azzedine binnenstormen: ‘Mamaaaaaaa, mag ik calacotte (crackotte)?’ Niet het moment, liefje! Want wat dan gebeurt duurt maar een fractie van een seconde, maar het lijkt veel langer te duren: De ogen van Loqmane springen open, ik weet al wat er gaat gebeuren, hij trekt zijn hoofd naar achter, maar vergeet mijn tepel los te laten.
Auwauwauw! En Azzedine is niet de enige die zo kan binnenvallen. Mijn man vindt het leuk om, als Loqmane drinkt, kusjes op zijn hoofdje te komen geven. Ik moet dan zonder iets te zeggen – daar schiet hij uiteraard ook wakker van – gebaren dat hij ermee moet stoppen of dat hij weg moet gaan. Zee begrijpen volgens mij niet dat het wel om mijn tepel gaat! Een hypergevoelig deeltje van mijn lichaam dat ik graag nog wil behouden.
Maar goed, het weegt toch allemaal niet op tegen de voordelen van borstvoeding. Ze bedoelen het allemaal goed, dus ik kan er wel mee leven… Zolang mijn tepel er nog aan staat tenminste.
Liefs,
Hanne.
Oum Azzedine wa Loqmane
There are no comments