Al enkele maanden is Jorien actief voor Halimah, alleen het schrijven van een voorstelblog was er tot op heden nog steeds niet van gekomen. Tot nu dan. Jorien is ondertussen 13 maanden mamma van een zoon en blikt met ons terug op deze periode.
Even kennis maken
Ik ben dus Jorien, ik ben 30 jaar en bijna 10 jaar getrouwd. Na twee miskramen, een diagnose van een schildklier afwijking en veel vrienden en vriendinnen die ons voor gingen zijn wij in november 2018 voor het eerst de trotse ouders van Ibrahim geworden. Wellicht denk je, hé ik herken haar, dat kan kloppen. Ik heb jaren lang een eigen blog gehad en momenteel schrijf ik vooral verhaaltjes op @byJorien.nl op Instagram. Daarnaast werk ik een paar uurtjes per week in de schoonmaakwereld en ben ik mantelzorger voor mijn schoonvader, met wie wij in 1 huis wonen.
Mijn eerste aanraking met borstvoeding
Ik herinner me nog goed dat mijn moeder mijn jongste zusje borstvoeding gaf. Mijn zusjes en ik hebben allemaal borstvoeding gehad. Niet perse allemaal even lang, maar wel met even veel liefde. Ik vond het een mooi iets om te zien. Ook herinner ik me nog wel dat mijn moeder soms kolfde, zittend aan de keukentafel met in mijn herinnering maar een raar moeilijk apparaat. Het is iets wat ik nooit vergeten ben. Later, na jarenlang aan de zijlijn al mijn vriendinnen moeder te hebben zien worden en de meesten ook borstvoeding hebben zien geven was het vorig jaar dus mijn eigen beurt.
Het voordeel van 1 van de laatsten binnen je vriendinnen groep zijn is dat je al de nodige strubbelingen en problemen hebt gezien of gehoord. Ik was dus best goed voorbereid op wat er ging komen en wat er zou kunnen gebeuren. Dit gaf voor mij zelf een realistische kijk op borstvoeding want het kan heel makkelijk gaan, en soms gaat het dat niet en dan moet je zoeken naar een oplossing. Ik vond het altijd prachtig om mijn vriendinnen borstvoeding te zien geven. Zo natuurlijk, zo puur.
Ik heb hun kleintjes van hummeltjes aan de borst zien groeien tot volwaardige peutertjes en dat is een bijzonder iets. Dat een moeder lichaam dat gewoon kan. Daar hoeft het niet voor te oefenen, of een boek voor te lezen, dat kan het gewoon. Subhan’Allah hoe bijzonder is Allah’s creatie dat hij ons vrouwen zo gemaakt heeft. Ik vind borstvoeding kunnen en mogen geven echt een bijzonder voorrecht als vrouw zijnde. Mijn man gaf ook wel eens aan hier echt een beetje jaloers op te zijn want het schept zo’n enorm intieme band met je kindje.
Ik vond het altijd prachtig om mijn vriendinnen borstvoeding te zien geven. Zo natuurlijk, zo puur. Ik heb hun kleintjes van hummeltjes aan de borst zien groeien tot volwaardige peutertjes en dat is een bijzonder iets.
Mijn eigen baby aan de borst
Toen ik zwanger was van Ibrahim kreeg ik natuurlijk bij de intake met de verloskundige ook de vraag of ik voor borst- of kunstvoeding wilde gaan. Borstvoeding antwoordde ik vol overtuiging. Kunstvoeding is geen optie tenzij het echt niet anders kan. Ook toen de kraamzorg haar intake kwam doen zei ik al voor ze de vraag af had gemaakt ‘borst’. Nou zei ze nog, jij bent zeker van je zaak. Dat was ik ook, en als ik iets wil dan doe ik dat.
Het maakt het voor mij alleen maar gemakkelijker als ik ergens volledig voor ga want dan lukt het me ook. Verder dekte ik me nog even in dat als er toch iets niet lukte of het niet op gang zou komen mijn schoonzus wel wat melk kon kolven dus dat kunstvoeding ook uit voorzorg in huis halen absoluut niet nodig was.
Toen het moment van de bevalling daar was, was het nog even spannend want ik verloor bijna een liter bloed en dit kan zorgen voor een moeizame start maar gelukkig heeft dit geen invloed op borstvoeding geven gehad. Bij ons ging, alhamdulillah, alles heel soepel en natuurlijk en daar hebben we geluk mee gehad. Natuurlijk was het begin pittig. Je bent immers moe, voor het eerst moeder en je weet half niet wat je overkomt. Borstvoeding geven is heel intensief.
Ik herinner mij de nachten met broodjes, bananen en thee in bed maar al te goed. Ook had ik overproductie wat het nog lastiger maakte want Ibrahim had daardoor enorme last van z’n buik en soms vond ik borstvoeding geven dan ook helemaal niet leuk. Gelukkig was mijn man een enorme steun en heb ik vertrouwen gehouden in dat het goed kwam, en guess what? Dat kwam het dus ook! Meer over hoe dit allemaal begon kun je trouwens ook terug lezen in mijn vorige blog.
… Als ik iets wil dan doe ik dat. Het maakt het voor mij alleen maar gemakkelijker als ik ergens volledig voor ga want dan lukt het me ook.
Één jaar borstvoeding
Ondertussen is Ibrahim 13 maanden en hebben we de helft van zijn geboorterecht voltooid. Borstvoeding is hier tot op heden nooit heel moeilijk geweest. Ibrahim en ik zijn wat dat betreft echt een top team. Ik merk dat hij sinds ik het voeden en het aanbieden vaste voeding heb omgedraaid met 1 jaar (dus niet meer eerst borstvoeding en dan vaste voeding) Ibrahim beter en meer is gaan eten en dus minder is gaan drinken bij mij. Op een natuurlijke manier hebben we dus enkele voedingen overdag afgebouwd.
Hij drinkt nu overdag nog met het wakker worden, rond zijn beide slaapjes en dan wanneer hij naar bed gaat. De nachten zijn wisselend, van slechts 1 keer tot een keer of 4. Als hij alleen met pappa slaapt kan hij overigens gewoon doorslapen dus het is een mannetje met een duidelijk eigen willetje. Ik ben er tevreden met hoe het gaat en hoop op deze manier in ieder geval nog 11 maanden door te gaan.
Toekomstvisie
Hoe het loopt weet ik natuurlijk niet maar ik wil met Ibrahim heel graag de WHO-norm en het Islamitische geboorterecht van twee jaar halen. Ik hoop in shaa Allah dat dit voor ons weggelegd is. Als we dat voltooid hebben zie ik wel hoe het loopt. Voor nu vind ik voeden nog heel fijn en prima dus van mij hoeft stoppen met twee jaar niet perse direct. Aan de andere kant is er ook wel een wens voor een tweede kindje wat dan ook weer de nodige uitdagingen met zich mee zal brengen.
Het liefst hou ik Ibrahim aan de borst, ook omdat ik bij hem veel overproductie heb gehad en dus veel kramp en verdriet. Het zou fijn zijn als Ibrahim dan mee zou kunnen drinken om dit proces zonder kolven en gedoe te laten verlopen in tegenstelling van hoe het bij hem ging. Maar goed, dan moet hij wel willen blijven drinken en moet het ook voor mij nog fijn zijn. Dus tja, het kan alle kanten op!
Mijn advies aan jullie
Wat ik jullie mee wil geven als je mijn verhaal tot hier aan toe hebt volgehouden is om er gewoon voor te gaan. Aziema zegt altijd “Let your monkey do it” en zo is het ook echt! Elke vrouw kan dit, en voor elke uitdaging is een oplossing te vinden. Als je je er in vast bijt dat je dit kan, dan kan je het ook echt daar geloof ik in. Vertrouw op jezelf en op Allah die jou als moeder zo geschapen heeft en het komt goed in shaa Allah. Wees lief voor je lichaam en zorg goed voor jezelf, dan kan jij ook voor je kindje zorgen.
Liefs, Jorien Umm Ibrahim
There are no comments